Keizersnede

Een bijzondere gastblog.

Ik zal me even voorstellen: ik ben Cindy van Tilburg en op 8 april 2019 moeder geworden van onze zoon Blexx Sylvano Kuster. De verloskundigen hebben me gevraagd om een blog te schrijven over de heftige bevalling waarbij de kleine man uiteindelijk met een keizersnede is gehaald.

Ik zal even bij het begin beginnen:
Mijn zwangerschap is niet over rozen gegaan, ik ben vanaf dag 1 misselijk geweest en in mijn gehele zwangerschap heb ik 4 x ziek op bed gelegen, 2 keer van een voorhoofdsholte-ontsteking en 2 keer van een buikgriep! Dat terwijl ik nooit ziek ben.
Die laatste buikgriep deed mijn weerstand zo de das om dat mijn lichaam helemaal leeg was en dat ik mijn kleine Blexx maar 1 keer in 48 uur had gevoeld. Omdat ik hem normaal de gehele dag voelde was dit voor mij zeer stressvol. Daarom namen we contact op met de verloskundige die een huisbezoek kwam doen. Zij vertelde ons dat ze toch graag een ctg en een echo wilde laten maken in het ziekenhuis!

Natuurlijk schrik je als dat wordt gezegd. Maar op het moment dat je het hartje hoort ben je gelukkig al weer een beetje gerustgesteld.
Wel wilde het ziekenhuis mij graag onder controle houden tot ik hem weer meer zou gaan voelen. Dinsdag 2 april zijn we begonnen met de dagelijkse ctg,s en echo’s. Maar omdat ik zoveel onrust had van het niet voelen, hebben ze besloten dat ze zondagavond wilden beginnen met inleiden met een ballon. Wij werden verwacht om 20:00, superzenuwachtig maar met heel veel zin gingen we naar het ziekenhuis met vluchtkoffer en al!

In het ziekenhuis

De ziekenhuisverloskundige voelde dat ik 1 cm ontsluiting had waardoor ze goede hoop had dat de ballon goed zijn werk zou doen!
Op het moment dat de ballon werd geplaatst voelde ik meteen weer meer leven in mijn buik hoe bizar dat ook klinkt. De baby had voor mijn gevoel ook echt zoiets van oké nu gaat het beginnen.

Na een onrustige nacht met veel buikkrampen en 2 uurtjes slaap kwam de verloskundige om 7:00 op de kamer om de ballon te verwijderen en te kijken of er meer ontsluiting was door de ballon. Zodat ze vervolgens mijn vliezen kon breken om aan de weeën-opwekkers te kunnen gaan!

De ballon werd verwijderd en er werd ons verteld dat ik van 1 naar 3 cm ontsluiting was gegaan. Wauw wat super en nu de vliezen breken……? Was mijn volgende vraag. Toen werd mij verteld dat dit helaas nog niet kon, omdat de baby nog niet voldoende vast zat in mijn bekken met zijn hoofd. Natuurlijk was ik even teleurgesteld, maar bleef ik positief.

Er werd verteld dat we zouden gaan beginnen met weeën-opwekkers, om te kijken of de ontsluiting op die manier kon vorderen. Met als doel om later op de ochtend om 10:00 alsnog mijn vliezen te gaan breken! Elk half uur zouden ze het infuus opvoeren. Ik begon langzaam rond half 10 wat krampjes te voelen maar toen lag ik wel nog steeds rustig op bed!
10:00 was daar de arts en ik hoopte uiteraard op in ieder geval 1 cm vooruitgang. Helaas, niks was minder waar, ik was blijven staan op 3 cm. Maar ze durfde het nu wel aan om de vliezen te breken. Daarna zat ik meteen op 4 cm waarmee ik uiteraard weer heel blij was want er was vooruitgang.

Op een gegeven moment wil je zo graag je kleintje in je armen sluiten en gewoon geen zorgen meer hebben over het feit dat je hem niet of weinig meer voelt, dat je daar alles voor over hebt!

De weeën

Om half 11/ 11 uur begonnen de weeën serieuze krachten aan te nemen, ik voelde ze steeds heftiger en de enige manier om ze een beetje op te kunnen vangen voor mij was zittend/rollend op een skippybal! Waarop mijn vriend nog grapte: zoals Jandino dat altijd zegt (als hij Sydney zijn typetje doet) skippi skippi skippi bal skippiiiiiii skippi ballllllllll waar ik toen nog om kon lachen! Maar 1 uur daarna vond ik niks meer grappig, ik maakte namelijk kennis met rug weeën.

De weeën-opwekkers bleven opgevoerd worden en de weeën werden steeds intenser, de ene storm na de andere kreeg ik om mijn oren tot ik het echt niet meer trok. Om 15:00 was de ontsluiting nog steeds 4 cm. Enorm frustrerend maar er werd besloten een ruggenprik te zetten. Nu hoef ik niemand te vertellen dat daar meerdere risico’s aan zitten, op dat moment denk je maar een ding die pijn moet weg. Ik werd naar de ok gereden richting een anesthesist die de ruggenprik ging plaatsen. Na 30 minuten (door aanhoudende weeën) zat de prik er eindelijk in en viel er echt een last van mijn schouders af. Ik voelde zoveel minder pijn. Maar we moesten meer ontsluiting gaan krijgen dus de weeën-opwekkers bleven ze wel opvoeren!

Om 17:00 werd er weer gevoeld en had ik door de rust van de ruggenprik toch 2 extra centimeters gekregen.  6 cm!
Om 17:30 begon ik weer heftige rug weeën te krijgen en een bepaalde druk beneden die ik niet kan verklaren. Het enige wat ik dacht was; volgens mij zijn dit persweeën. De arts kwam om 18:15 opnieuw inwendig onderzoek doen. Nog steeds 6 cm. Dit zou betekenen dat het nog wel een paar uur zou duren. Alles in mijn lijf rilde en trilde en ik gaf aan niet meer door te kunnen. Ik kon voor mijn gevoel alleen nog maar huilen en trillen van alle inspanning! Iedereen weet dat een bevalling niet over rozen gaat maar dit gun je niemand.

De verloskundige vertelde dat ze nog één ding wilde proberen, namelijk op de ouderwetse manier inwendig een uur lang de sterkte van de weeën meten! Het infuus werd ook elke 10 minuten opgevoerd. In dit uur heb ik werkelijk elke minuut voorbij zien komen.

Na een uur (20:30 uur inmiddels) kwam de verloskundige binnen en zei: “meid ik ga in overleg met de gynaecoloog wat betreft een keizersnede. De weeën zijn niet sterk genoeg om het kindje naar beneden te kunnen duwen, maar we willen voor de zekerheid nog wel even kijken hoe de kleine ligt met een echo”.
En wat bleek, meneer was een sterrenkijker. Vandaar dat ik druk voelde op de onderkant.
“Oké meid dit maakt een hoop duidelijk”, zei de verloskundige, ‘we gaan alles in orde maken voor de keizersnede.’

Op dat moment denk je echt maar één ding, hij moet eruit. Ik en die kleine moeten gezond en wel weer naar buiten gaan over een dag of twee. En hoe ze hem dan op de wereld gaan zetten maakt je eigenlijk niks meer uit! Er werd meteen een ok team opgetrommeld. Er was een spoedoperatie gaande dus ik heb uiteindelijk nog een uurtje langer moeten wachten. De weeënopwekkers werden gestopt en ik werd klaargemaakt voor de operatie met als hoogtepunt een katheter.

De keizersnede

Door alle inspanning van de hele dag kon ik ook niet meer stil liggen, mijn lijf rilde van de top van mijn kruin tot aan mijn tenen en weer terug! Om 22:00 werd ik eindelijk opgehaald om naar de ok te gaan. Daar werd ik ontvangen door een anesthesist-assistent, echt werkelijk waar een schat. Die vertelde dat ze lekker thuis op de bank zat in haar huispak, maar dat ze voor dit soort OK’s graag terugkomt om weer een mooi nieuw leven op de wereld te helpen! Gelukkig konden ze infuus gebruiken van de ruggenprik. Dat scheelde me die dag 1 prik. Daarna werd ik doorgereden naar de operatiekamer. Wat is dat toch altijd overweldigend, al die piepjes de lampen en de apparatuur.
Met ongeveer 8 mensen om je heen moet het wel goed komen, was mijn gevoel. Om 22:17 begonnen ze met de operatie en om 22:27 hielden ze onze zoon Blexx boven het kijkluikje.  Gelukkig huilde hij meteen op het moment dat hij eruit kwam. Wat een bijzonder moment was dat.

De baby in je armen

De navelstreng werd doorgeknipt en Blexx werd onderzocht. Hij kreeg zijn eerste rapportcijfers, een 9 en een 10 wel liefst. Er zijn verschillende testen die ze direct na de geboorte uitvoeren. Na 10 minuten werd hij weer bij mij neergelegd boven op mijn borst, dit voor de moeder en kind band. De kleine was helemaal goedgekeurd en ik werd nog verlost van onder andere de placenta, bloed en daarna werd ik gehecht. Het gekke aan een keizersnede is dat je veel voelt behalve pijn. Toen ze de laatste laag aan het hechten waren begon ik ineens weer pijnprikkels te voelen en kreeg ik extra verdoving toegediend. Daarna legden ze me in een comfortabel bed en gingen we terug naar de kamer met onze ZOON?. Wat een dag.

De nasleep

Veel mensen zeggen dat je alles vergeet op het moment dat je je kindje in je armen hebt. Dat ben ik helaas niet met hen eens, zeker niet met een keizersnede. Je hebt echt last van je lijf, je bent kapot, je krijgt morfine en je hebt een heftige buikwond die 6 weken rust moet hebben! Na de keizersnede lig je sowieso een hele dag op je bed, stoned van alle medicatie. Wat ik nog het meest gekke vond is dat ik op dat moment echt geen behoefte had aan mijn kind. Hoe erg dat ook klinkt. Maar je zit zo in je eigen bubbel door de medicatie, dat is echt heel bizar. Die avond heeft hij 4 uur bij me gelegen en daarna wilde ik niets anders dan hem bij mij hebben?
Ik zal dit zeker nooit vergeten. Het is het me allemaal waard geweest, we hebben een prachtig kindje dat lief, zoet en knap is. Wat wil je als ouders nog meer ??