Als borstvoeding niet vanzelf gaat

Melissa Melk heeft haar verhaal opgeschreven. Hoe de borstvoeding twee keer mislukte maar de derde keer wel slaagde. Hoeveel werk dat was maar ook hoeveel voldoening het geeft. Een eerlijk verhaal.

De Naam is Melk…. Moeder Melk.
Ik ben moeder van drie kinderen.

Zes jaar geleden was ik voor het eerst zwanger, van mijn oudste dochter. Vol met dromen, ideaalbeelden en romantische beelden van een roze baby op een nog rozer wolk. Mijn roze baby en mijn roze wolk wel te verstaan. How little did I know.

Vol moed en plannen ging ik de zwangerschap door. Uiteraard ging ik mijn baby borstvoeding geven! De beelden van struise boezems met half slapende baby’s uit de film waren dan weliswaar mijn enige ervaring met het voeden aan de borst in mijn omgeving, maar wie was ik nou om mijn wolkje de Johan Cruijff onder de borstvoeding te ontzeggen?

 Ik woonde borstvoedingsavonden in het regionale ziekenhuis bij, kocht poppige borstvoedingsbloesjes, een prachtig voedingskussen waarin in mijzelf al weg zag dromen, en maakte afspraken met mijn man over het plan van aanpak. Dat laatste kan ik iedereen aanbevelen, al is het maar om aan je eigen afspraken herinnerd te worden op de momenten dat je er huilend de brui aan wil geven.

 Na 35 weken werd onze dochter iets voorbarig geboren. Te vroeg zou ik het niet willen noemen, want ieder kind komt als zij er klaar voor is, maar voorbarig was het wel. Die start maakte direct van de roze wolk een wolk met een mogelijk zalmroze tintje. Mijn dochter was klein, 2060 gram. In het gouden uur na de bevalling legde ik haar aan, maar de arme pop had geen idee wat er van haar verwacht werd. In mijn hele verdere leven heb ik nooit meer iemand met zoveel angst naar mijn cup D zien kijken. Op dag 2 kwam er een sonde aan te pas, en daarmee ook de bijvoeding. Ik kreeg een kolf, en het advies om zoveel mogelijk te kolven, en daarmee was in het borstvoedingsvriendelijke ziekenhuis eigenlijk de kous wel af, en wat betreft de kraamhulp, waarvan ik een van haar eerste gezinnen was ook wel.

Dus kolfde ik in de dagen en weken en maanden die volgden, om de 2 uur. Na iedere voeding kolven, en met een spuitje wat ik aan moedermelk tekort kwam bijvoeden met kunst voeding. Na 16 weken zat ik huilend op de rand van het bed, en besloot dat de borstvoeding niet voor mij weggelegd was. En ik stopte.

Mijn 2e (wel voldragen) zwangerschap werd eigenlijk een zelfde verhaal. De voeding kwam niet lekker op gang,  de nieuwe roze wolk viel meer dan 10% af en ook nu powerpumpte, boezemvriendde, en kolfde ik me een weg naar een succesvolle borstvoedingsperiode. De baby hapte goed aan, dronk goed, en groeide zowaar. Na 3 weken werd zij ziek, en kreeg koorts. De kinderarts in het borstvoedingsvriendelijke ziekenhuis meende dorstkoorts te herkennen en het einde van de borstvoeding werd hiermee een feit.

En toen werd onze zoon geboren, 2 jaar daarna. In de zwangerschap nam ik mij voor opnieuw de borstvoeding te proberen, echter niet tegen iedere prijs. Maar tot mijn verbazing, tijdens het gouden uur dronk de lieverd prachtig, en de 2 dagen daarna ook. Tot dag 3, ook hij bleek meer dan 10% afgevallen te zijn. Voor de zekerheid werden we naar het ziekenhuis gestuurd, waar een opname van een aantal dagen volgde.

Maar in tegenstelling tot mijn eerste 2 borstvoedingsavonturen bleef ik nu zelf de regie houden. Op advies van het borstvoedingsvriendelijke hospitaal zou ik stoppen met borstvoeding en kreeg hij 70 cc kunstvoeding aangeboden. Maar had ik hier als moeder niet het laatste woord in vroeg ik mij af? Oké, mijn zoon was afgevallen. Maar bij kind 3 herkende ik een patroon. Deden niet al mijn kinderen in de kraamweek? Ik besloot aan te leggen, en mijn zoon dronk weer gulzig.

De weken die volgden legde ik mijn zoon bij ieder kikje aan. Huid op huid, zo vaak mogelijk. Aanleggen en aanleggen, powerpumpen, borstvoedingsvriendjes, fenegriek thee, ik heb het allemaal gedaan en voorbij zien komen. In de eerste dagen nog iets bijvoeding na de borst, maar al snel groeide hij op mijn melk. De melk waar ik zelf zo hard voor gewerkt had.

Want dat is wat het is lieve moeders. Borstvoeding is keihard werken. En dat is iets wat ik graag had willen weten van te voren. Het is een full time job, met ontzettend veel mogelijke tegenslagen.

• Het is oké als de melk niet direct tegen de muren op stroomt in de kraamweek
• Het is oké dat je je soms per uur bedenkt, ik stop mee na deze voeding, nou vooruit hij lijkt toch tevreden, ik kijk vandaag nog even aan hoe het gaat.
• Het is oké om samen met je baby te slapen, en je baby hele nachten de beschikking te geven over de open bar.
•  Het is oké om uren in de fauteuil te hangen, ongedoucht en met de vuile vaat nog om je heen, omdat je lieve baby besluit om te clusteren.
• Het is oké dat jouw baby nog niet doorslaapt ’s nachts, omdat jouw lijf nou eenmaal de meeste prolactine aanmaakt bij een nachtvoeding.
•  En het is oké dat alles nu draait om het voedingsschema van je kind, voor zover er al enige vorm van ritme waar te nemen is.

Borstvoeding geven is keihard werken en investeren, maar die investering betaalt zich terug.
Niet in euro’s, maar in prachtige ponden roze baby op een roze/blauwe babywolk. En dat salaris is onbetaalbaar.