Vader worden

 _{Een speciale vaderdag blog van Ingmar  Maayen die zijn ervaring met de bevalling beschrijft.}

Zondag 3 maart 1.00:“Ing, het begint wel echt te rommelen in mijn buik hoor”. Ik sta alweer met juichende armen naast mijn bed en Sab lacht. “Ik weet het niet zeker hoor”: voegt ze er nog snel achteraan, maar ik heb zowat de telefoon al in mijn handen. Honderd keer hebben we afgesproken wat onze procedure is. Sab heeft alle nummers netjes opgeschreven op een blaadje en aan de koelkast gehangen. Ze heeft mij erop gewezen dat ik dit nummer toch echt in mijn telefoon moet opslaan. “Welk nummer moet ik dan bellen?”: was het logische antwoord van een toekomstige vader dan ook. Ik kijk in mijn telefoon en zie verloskundige staan. Maar was dit nou gewoon de praktijk die ik moest bellen als we te laat waren of is dit het ECHTE nummer? Uiteindelijk kregen we te horen dat de weeën toch echt wat heftiger moeten zijn.

6.00 Nou we hebben echt goed geslapen zeg. Een fantastische nacht gehad en zijn heerlijk uitgerust. Tuurlijk Niet! Sab leek sowieso op het eind van de bevalling al op een bejaarde man met weinig controle over haar blaas. Zodra ze het dekbed met een centimeter veranderde was ik al wakker.

Het is inmiddels kwart voor 4 ‘s middagsen inmiddels komt de verloskundige voor de derde keer polshoogte nemen. Het schiet nog niet echt op. Wij hebben niet het idee dat het extreem erger is geworden, want Sab is zo kalmpjes. Dit klopte ook wel zo een beetje. De verloskundige gaf aan dat dit een hele krappe 2 centimeter was. En dan meet ze heel gunstig. Ik hoor dus dat het eigenlijk gewoon 1 centimeter is. Diezelfde vervloekte centimeter waar je nog dagen mee kan lopen. We willen ons meisje in onze handen nemen!

Rond half 7 kwam de verloskundige voor de vierde keer langs. De standaardvragen die zij de eerste keren stelde werden nu achterwege gehouden en Sab kreeg gelijk haar inwendige check. Zo, dit is 3 centimeter ontsluiting. Wat is Sab toch een bikkel. Ze had gewoon 3 centimeter ontsluiting! We mogen naar het ziekenhuis.

He is inmiddels iets voor 7 en ik ren naar binnen bij het Sint Fransiscus en zoek een rolstoel. Links van de receptie staan een rij rolstoelen die ik pak en ik rij naar buiten, maar de rolstoel is wel erg stroef. Een medewerker attendeert mij erop dat ik de bovenkant moet indrukken. In alle haast heb ik de rolstoel op zijn rem door de gang gesleurd.

Buiten aangekomen zit Sabrina geduldig op mij te wachten in de auto die nog met waarschuwingslichten op de taxi-plaats staat. Eenmaal in de rolstoel krijgt Sabrina direct een wee. Ik wacht buiten, omdat het mij voor haar aangenamer lijkt. Na de wee rijden we de receptie langs richting de liften. Sab instrueert mij als een ware Tom-Tom waar ik heen moet. Bij de lift aangekomen stappen we in. Net voordat de lift dicht wil gaan stapt er een meneer in. In plaats dat hij drukt op het knopje dichtgaan, drukt hij op open. De liftdeuren, die bijna gesloten waren, gaan weer open. Hij verontschuldigt zich nog. “Wat een kneus (volgens mij gebruikte ik andere krachttermen) is dat toch. Je ziet toch wat open en dicht is”: snauw ik hem toe nadat hij op de vijfde of zesde etage de deur verlaat. “Ach ja, hij doet het ook niet expres toch. Misschien werd hij zenuwachtig van een zwangere vrouw”, zegt Sab. Het is wel duidelijk wie er zenuwachtiger is, Sab of ik.

We hadden afgesproken om toch een ruggenprik te nemen en we hoorden dat dit bij de OK moest. Sab volgde alle instructies en was allesbehalve bang. Na het prikken moest Sab nog even blijven wachten, want haar bloeddruk daalde vrij snel. Zou dan hier het moment komen dat de paniek zou inslaan? Nee hoor. “Wat een lekkere parfum heeft een van jullie op! Zou ik mogen weten welke dat is?”: zegt Sab. Er volgt een heel gesprek over Calvin Klein parfum die Sab al kende. De assistente deed vrolijk mee. Ben ik dan de enige die aan het stressen is? Uiteindelijk mogen we weer naar boven. Het echte bevallen gaat nu gebeuren. We zijn inmiddels een uurtje op de OK geweest.

De verloskundige en de verpleegsters zeiden dat je meestal gemiddeld een centimeter per uur moet rekenen.  Het is inmiddels 10 uur ‘s avonds. Ik heb verhalen gehoord dat het ineens heel snel kan gaan, dus houd nog hoop dat Vayèn op 3-3 komt. Lekker makkelijke datum om te onthouden voor mijn vrienden en haar ooms die mijn verjaardag zelfs vergeten. Ik ben toch niet belangrijk meer. It’s all about my daughter!

Nu zijn we echt met z’n tweeën. De tijd gaat verder en verder. De verloskundige gaf aan dat ze om 12 uur nogmaals zal kijken hoeveel centimeter ontsluiting ze heeft. Ze gaat uit van 8 à 9 centimeter. Om 12 uur krijgen wij ineens te horen dat Sab volledige ontsluiting heeft. Hier hebben we niks van gemerkt. We hebben honderduit geklets over de afgelopen weken en maanden en lopen lachen en grollen!

Om kwart voor 1houdt Sab het bijna niet meer. Ze probeert te rekken en te rekken, want haar moeder is nog beneden bij haar oma, die plotseling zelf naar de spoedeisende hulp moest. Het valt me op dat ik eigenlijk totaal niet gespannen is. De verpleegkundige stelt voor dat zij de foto’s maakt en gebaart met haar handen dat ik mijn telefoon kan geven. “Oh, dus ik sta er alleen voor?!” grapt de verloskundige en we lachen met z’n vieren. Sab is nog steeds de rust zelve. Dit had ik in dit stadium in mijn stoutste dromen niet verwacht, Ik overhandig haar mijn telefoon en camera. Sab is nu wel klaar en begint kalmpjes te persen. Ze doet precies wat haar is geleerd en het ziet er een beetje uit als een voorbeeldvideo hoe het persen zou gaan. Tussen de weeën en persen in is Sab aanspreekbaar en lacht ze zelfs.

Ongeveer een half uur later lijkt het elk moment te kunnen gebeuren. In een paar puffen zit het hoofdje blijkbaar even vast. Sab begint nu weer voor het eerst te schreeuwen. Het is nog steeds niet eens echt schreeuwen. Binnen ongeveer 3 keer persen is Vayèn geboren. We hebben dit moment meer dan twintig keer afgespeeld. De echte tranen komen er niet maar we zijn zichtbaar aangeslagen. Vol van vreugde! Mijn stem is inmiddels helemaal overgeslagen. Ik blijf 10 minuten staren naar mijn dochter en mijn vrouw kussen. Mijn leven is compleet!

“Kan ik even naar onze ouders rennen?!” vraag ik aan Sab. Natuurlijk! Ik ren over de gang. De deuren zijn gesloten omdat het nacht is. Ik druk op de bel en ijsbeer. De verpleegster komt om de deur te openen en ik ren naar de wachtkamer. Ik schreeuw: “Ze is geboren!”. 4 Maart: 1:25. Daarna ren ik weer terug. Er moet een navelstreng worden doorgeknipt!

Teruggekomen in de kraamkamer staan de verpleegsters al klaar met een schaar in hun handen. “We waren al op je aan het wachten!” Sab is nog steeds de rust zelve en uiteraard een stuk geëmotioneerder. Ik kus haar honderd keer op haar hoofd, mond en voorhoofd. Wat hebben die gasten toch gelogen dat ze hun vrouw niet meer zo sexy vinden na de bevalling. Dit is de allermooiste vrouw ter wereld.

Als ik dit schrijf is het 7 mei 22:37 en kan ik zeggen dat dit ECHT het mooiste is wat er is. Ik zit rustig op de bank Champions League te kijken. Natuurlijk verandert er veel, maar je leven is absoluut niet voorbij, zoals vele mannen zeggen. Mijn leven heeft alleen maar meer kleur gekregen.