Stagiaire 1

Door Astrid Cijsouw.

Verloskunde, een vak dat je leert in de praktijk. De vergelijking met autorijden wordt vaak gemaakt… “Je leert het pas als je het gaat doen.” Pas op, ik wil zeker de zwangere niet degraderen tot auto, maar je snapt wat ik bedoel! Je kunt boeken blijven doorspitten, uiteindelijk zal je toch echt de handen uit de mouwen moeten steken. En in ons vak, de handschoenen aantrekken.

In september en oktober heb ik mogen meelopen bij Verloskundige Praktijk Een Goed Begin. Voor mij een drukke periode waar ik zoveel mogelijk meedraai en bereikbaar ben. Zeven weken stagelopen betekent doordeweeks spreekuren meedraaien en kraamvisites rijden. Daarnaast ben ik bereikbaar voor bevallingen, dag en nacht. Want ja, die zijn nou eenmaal niet te plannen en als leergierige student wil ik natuurlijk niks missen! Het vergt wel wat aanpassingsvermogen. Durf ik het aan om een uurtje te sporten? Als ik boodschappen ga doen, ben ik dan snel genoeg terug als ik gebeld word? Ik wil wel op tijd eten, want dan heb ik het maar vast binnen. Zal ik afspreken met vriendinnen, zouden ze het erg vinden als ik weg-gebeld wordt? Allemaal gedachtes die de afgelopen weken door mijn hoofd gingen. En elke avond in bed.. zou ik er vannacht uitmoeten of kan ik lekker slapen? De telefoon opnemen als je met shampoo in je haar onder de douche staat overkomt ook elke student wel eens. Tsja, je moet er iets voor overhebben!

Met deze blog wil ik jullie inzicht geven in mijn leven als vierdejaars verloskundige in opleiding en zal ik proberen een inkijkje te geven in een doorsnee stagedag.

Om tien voor zeven ’s ochtends krijg ik een appje van Simone met de mededeling dat iemand gebroken vliezen heeft. Met daarbij de vraag of ik met haar meega om even te gaan kijken, of dat ik start met het spreekuur en eventueel later aansluit. Ik kies het tweede omdat de vrouw nog geen weeën heeft en het kan nog wel even duren voordat ze gaat bevallen. Samen met Barbera draai ik het spreekuur. Waarbij Barbera naast me zit en verkondigt; “ze is vierdejaars dus ze kan zo goed als alles zelf.” Dit geeft een boost en zorgt ervoor dat ik extra goed mijn best doe. En natuurlijk kijk ik wel eens over mijn schouder naar de verloskundige voor een helpende hand. Dat is het fijne aan stagelopen, je hebt constant een back-up bij je. Daar hoop ik dit jaar nog even optimaal gebruik van te maken, want straks zit ik er alleen!

Ik verbaas me er altijd over hoeveel mensen je op een spreekuur dag de handen schudt, erg leuk om zoveel verschillende soorten mensen te ontmoeten. Tijdens het spreekuur vraag ik hoe het gaat en of er eventueel klachten of vragen spelen. Vervolgens voer ik de standaardcontroles uit en vind ik het altijd weer een uitdaging om de ligging en groei van het kind goed te voelen, met daarbij toch echt de blijvende verbazing dat er een klein mensje in die zwangere buik verstopt zit. Tijdens onze koffiepauze kijk ik even op mijn telefoon of Simone al een update heeft gestuurd. Het is nog rustig, ondertussen rijdt zij de kraamvisites en gaan wij door met het spreekuur.

Tegen de middag belt Simone, de vrouw had haar gebeld dat ze hevige weeën had, elke 2-3 minuten. Simone en ik spreken bij haar thuis af. Ik arriveer als eerste en zie een vrouw heftig puffend op de bank. Een vriendin ondersteunt haar. Haar man is wat zenuwachtig en rookt buiten snel een sigaretje. Ik ben nog maar een paar minuten binnen, maar ik kan al aan de vrouw haar gedrag aflezen dat de bevalling snel gaat en dat het bijna tijd is om te gaan persen. Ik bel even naar Simone om te vragen of ze er bijna is, zij heeft namelijk alle spullen bij zich en die hebben we nodig. Ze parkeert net voor het huis.

Het is een eerste kindje en de moeder weet daarom niet zo goed wat haar allemaal te wachten staat. Ik leg de situatie rustig uit. Ik voel naar de ontsluiting, 10 centimeter! Eigenlijk wilde ze graag in het ziekenhuis bevallen, maar omdat ze zo vlot is ontsloten gaan we niet meer richting het ziekenhuis en maken we het huis in gereedheid voor een thuisbevalling. Een beetje behelpen omdat deze mensen net waren verhuisd. Gelukkig heb je eigenlijk niet zoveel nodig. Met een paar matjes, vuilniszakken, hydrofiele luiers en kruiken kom je al een heel eind. De rest heeft de verloskundige bij zich.

Na wat creatief te zijn met houdingsverandering wordt er na een tijdje persen een mooi gezond meisje geboren. Ik vind het zo leuk om een bevalling te mogen begeleiden. Doordringen tot de moeder als ze weeën heeft, haar coachen en als kers op de taart: de eerste zijn die het kindje vast mag pakken. Wat een eer! En dat allemaal lekker thuis. Wat is verloskunde toch een bijzonder vak en wat vind ik het heerlijk om te moeten improviseren. Verloskunde is denken in oplossingen. De gezondheid van moeder en kind bewaken. Dat betekent voornamelijk erbij zijn en Moeder Natuur haar gang laten gaan, die weet uiteindelijk het beste wat ze moet doen.