Aan het infuus

De telefoon gaat. Een collega uit het ziekenhuis meldt opgewekt dat de zwangere, Mariam, die wij verwezen hebben omdat haar bloeddruk zo hoog werd, in het ziekenhuis ook een hoge bloeddruk had. Bovendien was in haar bloed te zien dat haar lever en nieren hier last van hebben. Dus is ons advies dat mevrouw blijft en dat we de bevalling gaan inleiden, besluit ze.

Daar is in dit geval niet veel tegen in te brengen. Hoge bloeddruk aan het eind van de zwangerschap kan echt gevaarlijk worden. En dan is de zwangerschap beëindigen door de bevalling op te wekken vaak de beste optie.

Maar of de duvel er mee speelt. Een uurtje later weer telefoon, nu uit een ander ziekenhuis. ‘Die mevrouw die jullie hebben langs gestuurd vanwege verdenking gebroken vliezen had geen gebroken vliezen. Maar die baby is flink aan de maat. Als die zo doorgroeit wordt die ruim 8 pond. Wij adviseren een inleiding want dan kan hij ten minste nog gewoon geboren worden.’
In dit geval is het maar de vraag of inleiden voor deze mevrouw echt de beste optie is.

Gewicht schatten is behoorlijk onnauwkeurig, of je het met de echo of je handen doet.

Inleiden verhoogt de kans op meer behoefte aan pijnstilling, en daardoor meer kans op complicaties als een kunstverlossing.
De meeste grote kinderen worden gewoon geboren.  Als de bevalling spontaan begint kan een vrouw rondlopen. Door te lopen beweeg je je bekken. En wanneer je bekken beweegt neemt de baby makkelijker een gunstige positie in. Bovendien verweekt je bekken door de bevallingshormonen en dat effect treedt niet of nauwelijks op wanneer je aan bed gebonden ligt.

Maar ik hoef niet lang te wachten of de telefoon gaat weer. Naomi, de zwangere zelf. Ze deelt me beslist mee dat ze niet wil worden ingeleid. Dit is haar derde baby en de vorige twee kinderen waren 3800 en 4100 gram, dus ook aan de maat.
Ik leg haar uit dat een advies niet meer is dan dat en dat zij te allen tijde het recht heeft om ingrepen te weigeren. Opgelucht hangt ze op.

Die nacht beginnen de weeën bij Eva. Ze krijgt haar eerste baby en ze slaat zich erdoor heen als een professional. Toen ik binnenkwam had ze al 4 cm. De vliezen waren net gebroken, het vruchtwater was mooi helder en ze heeft elke 3 min een wee. Ruim twee uur later vraagt ze of ik eens wil kijken of ze opschiet. Helaas, dat valt tegen. Ondanks al het harde werken nog steeds 4 cm.

We bespreken de opties: afwachten of aan het infuus. Eva wil aan het infuus want hard werken vindt ze niet erg maar ze wil graag resultaat zien. Rutger, haar man is het er helemaal mee eens.

Na een uurtje is ze geïnstalleerd in het ziekenhuis en loopt het infuus. Eva zit op de baarbal naast het bed. De weeën worden effectief en nog eens twee uur later heeft ze 9 cm. Een uurtje later houdt ze haar dochtertje in haar armen en om 12 uur is de hele familie weer thuis.

Mariam en Eva hebben allebei een infuus gehad met hetzelfde medicijn. Maar Mariam is ingeleid en Eva is bijgestimuleerd. Daar zit een groot verschil tussen. Inleiden is helaas een van de meest misbruikte ingrepen in de verloskunde. Het wordt in ons land heel veel gedaan.

Bijstimuleren normaliseert een bevalling die het risico loopt om heel langdurig te worden.

En Naomi ten slotte beviel ruim twee weken later zonder problemen van een flinke zoon van 4080 gram.  Zij had geen infuus nodig en liet zich gelukkig niet bang maken.